៥គន្លឹះ​អានសៀវភៅ​ឱ្យបានយូរជាងមុន!



Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Istam voluptatem perpetuam quis potest praestare sapienti? Ad eos igitur converte te, quaeso. Ita credo. Nunc agendum est subtilius. Pisone in eo gymnasio, quod Ptolomaeum vocatur, unaque nobiscum Q. Duo Reges: constructio interrete. Similiter sensus, cum accessit ad naturam, tuetur illam quidem, sed etiam se tuetur; Quae quidem res efficit, ne necesse sit isdem de rebus semper quasi dictata decantare neque a commentariolis suis discedere. Nemo nostrum credebat, eratque veri similius hunc mentiri, cuius interesset, quam illum, qui id se rogasse scripsisset, quod debuisset rogare. Nec tamen ullo modo summum pecudis bonum et hominis idem mihi videri potest. Et quae per vim oblatum stuprum volontaria morte lueret inventa est et qui interficeret filiam, ne stupraretur.

Qua igitur re ab deo vincitur, si aeternitate non vincitur? Paulum, cum regem Persem captum adduceret, eodem flumine invectio? Negat esse eam, inquit, propter se expetendam. Zenonis est, inquam, hoc Stoici. Multoque hoc melius nos veriusque quam Stoici. Nunc vero a primo quidem mirabiliter occulta natura est nec perspici nec cognosci potest.

Itaque ne iustitiam quidem recte quis dixerit per se ipsam optabilem, sed quia iucunditatis vel plurimum afferat. Equidem soleo etiam quod uno Graeci, si aliter non possum, idem pluribus verbis exponere. Estne, quaeso, inquam, sitienti in bibendo voluptas? Quod enim vituperabile est per se ipsum, id eo ipso vitium nominatum puto, vel etiam a vitio dictum vituperari. Modo etiam paulum ad dexteram de via declinavi, ut ad Pericli sepulcrum accederem. Hoc est dicere: Non reprehenderem asotos, si non essent asoti. Quis est enim, qui hoc cadere in sapientem dicere audeat, ut, si fieri possit, virtutem in perpetuum abiciat, ut dolore omni liberetur? Nam illud quidem adduci vix possum, ut ea, quae senserit ille, tibi non vera videantur. Sed haec omittamus; Nos paucis ad haec additis finem faciamus aliquando;

Post enim Chrysippum eum non sane est disputatum.

Quae duo sunt, unum facit. Sed et illum, quem nominavi, et ceteros sophistas, ut e Platone intellegi potest, lusos videmus a Socrate. Vides igitur, si amicitiam sua caritate metiare, nihil esse praestantius, sin emolumento, summas familiaritates praediorum fructuosorum mercede superari. Isto modo, ne si avia quidem eius nata non esset. Quasi ego id curem, quid ille aiat aut neget. Dolere malum est: in crucem qui agitur, beatus esse non potest. Scaevola tribunus plebis ferret ad plebem vellentne de ea re quaeri. Itaque hic ipse iam pridem est reiectus; Nam omnia, quae sumenda quaeque legenda aut optanda sunt, inesse debent in summa bonorum, ut is, qui eam adeptus sit, nihil praeterea desideret. Quid sequatur, quid repugnet, vident.

  1. An dubium est, quin virtus ita maximam partem optineat in rebus humanis, ut reliquas obruat?
  2. Fadio Gallo, cuius in testamento scriptum esset se ab eo rogatum ut omnis hereditas ad filiam perveniret.

Aderamus nos quidem adolescentes, sed multi amplissimi viri, quorum nemo censuit plus Fadiae dandum, quam posset ad eam lege Voconia pervenire. Heri, inquam, ludis commissis ex urbe profectus veni ad vesperum. Quae cum praeponunt, ut sit aliqua rerum selectio, naturam videntur sequi; Cur id non ita fit? Deinde concludebas summum malum esse dolorem, summum bonum voluptatem! Lucius Thorius Balbus fuit, Lanuvinus, quem meminisse tu non potes. Tum Torquatus: Prorsus, inquit, assentior;

Si enim, ut mihi quidem videtur, non explet bona naturae voluptas, iure praetermissa est; Ego, quam ille praeponendam et magis eligendam, beatiorem hanc appello nec ullo minimo momento plus ei vitae tribuo quam Stoici. Sed quid minus probandum quam esse aliquem beatum nec satis beatum? Tu vero, inquam, ducas licet, si sequetur; Praetereo multos, in bis doctum hominem et suavem, Hieronymum, quem iam cur Peripateticum appellem nescio. Recte, inquit, intellegis. Restinguet citius, si ardentem acceperit.

Esto, fecerit, si ita vis, Torquatus propter suas utilitatesmalo enim dicere quam voluptates, in tanto praesertim viro-, num etiam eius collega P.

At iste non dolendi status non vocatur voluptas. Quod vestri non item. Quibus autem in rebus tanta obscuratio non fit, fieri tamen potest, ut id ipsum, quod interest, non sit magnum. Sin kakan malitiam dixisses, ad aliud nos unum certum vitium consuetudo Latina traduceret. Sine ea igitur iucunde negat posse se vivere? Nam diligi et carum esse iucundum est propterea, quia tutiorem vitam et voluptatem pleniorem efficit. Quare hoc videndum est, possitne nobis hoc ratio philosophorum dare.

Sed tamen enitar et, si minus multa mihi occurrent, non fugiam ista popularia. Nonne videmus quanta perturbatio rerum omnium consequatur, quanta confusio? Effluit igitur voluptas corporis et prima quaeque avolat saepiusque relinquit causam paenitendi quam recordandi. Frater et T. Itaque ne iustitiam quidem recte quis dixerit per se ipsam optabilem, sed quia iucunditatis vel plurimum afferat. Sed nunc, quod agimus;

  1. Quae similitudo in genere etiam humano apparet.
  2. Ita ne hoc quidem modo paria peccata sunt.
  3. Utilitatis causa amicitia est quaesita.
Quis enim redargueret?
Aliis esse maiora, illud dubium, ad id, quod summum bonum dicitis, ecquaenam possit fieri accessio.
Recte, inquit, intellegis.
Ac tamen, ne cui loco non videatur esse responsum, pauca etiam nunc dicam ad reliquam orationem tuam.
Proclivi currit oratio.
Ita ne hoc quidem modo paria peccata sunt.
Quid vero?
Cum ageremus, inquit, vitae beatum et eundem supremum diem, scribebamus haec.
Magna laus.
Nunc vero a primo quidem mirabiliter occulta natura est nec perspici nec cognosci potest.

Sin autem voluptatem putat adiungendam eam, quae sit in motu-sic enim appellat hanc dulcem: in motu, illam nihil dolentis in stabilitate-, quid tendit? Tertium autem omnibus aut maximis rebus iis, quae secundum naturam sint, fruentem vivere. Nam et complectitur verbis, quod vult, et dicit plane, quod intellegam; At hoc in eo M. Sed ad bona praeterita redeamus. Quam ob rem dissentientium inter se reprehensiones non sunt vituperandae, maledicta, contumeliae, tum iracundiae, contentiones concertationesque in disputando pertinaces indignae philosophia mihi videri solent. Immo alio genere; Quid iudicant sensus?

Tu quidem reddes;
Quod ea non occurrentia fingunt, vincunt Aristonem;
Qui convenit?
Age nunc isti doceant, vel tu potius quis enim ista melius?
Quibusnam praeteritis?
Bonum patria: miserum exilium.

Quid nunc honeste dicit?

Hoc enim constituto in philosophia constituta sunt omnia. Non est igitur summum malum dolor. Age, inquies, ista parva sunt. Sed hoc summum bonum, quod tertia significatione intellegitur, eaque vita, quae ex summo bono degitur, quia coniuncta ei virtus est. Nullus est igitur cuiusquam dies natalis. Haec bene dicuntur, nec ego repugno, sed inter sese ipsa pugnant. Minime vero probatur huic disciplinae, de qua loquor, aut iustitiam aut amicitiam propter utilitates adscisci aut probari. Cave putes quicquam esse verius.

Nam ceteris in rebus síve praetermissum sive ignoratum est quippiam, non plus incommodi est, quam quanti quaeque earum rerum est, in quibus neglectum est aliquíd.

Sed potestne rerum maior esse dissensio?

Negare non possum. Tanti autem aderant vesicae et torminum morbi, ut nihil ad eorum magnitudinem posset accedere. In qua quid est boni praeter summam voluptatem, et eam sempiternam? Nihil minus, contraque illa hereditate dives ob eamque rem laetus. Quodsi, ne quo incommodo afficiare, non relinques amicum, tamen, ne sine fructu alligatus sis, ut moriatur optabis. Semovenda est igitur voluptas, non solum ut recta sequamini, sed etiam ut loqui deceat frugaliter. Ergo illi intellegunt quid Epicurus dicat, ego non intellego? Atqui iste locus est, Piso, tibi etiam atque etiam confirmandus, inquam;

Sedulo, inquam, faciam.
Nec enim, omnes avaritias si aeque avaritias esse dixerimus, sequetur ut etiam aequas esse dicamus.
Recte, inquit, intellegis.
Ita ne hoc quidem modo paria peccata sunt.
Memini vero, inquam;
Dolor ergo, id est summum malum, metuetur semper, etiamsi non aderit;
Graccho, eius fere, aequalí?
Quis enim potest ea, quae probabilia videantur ei, non probare?

Quae est igitur causa istarum angustiarum?

Quid turpius quam sapientis vitam ex insipientium sermone pendere? Egone non intellego, quid sit don Graece, Latine voluptas? Ut in geometria, prima si dederis, danda sunt omnia. Laelius clamores sofòw ille so lebat Edere compellans gumias ex ordine nostros. Sed quid attinet de rebus tam apertis plura requirere? Quamquam te quidem video minime esse deterritum. Video equidem, inquam, sed tamen iam infici debet iis artibus, quas si, dum est tener, conbiberit, ad maiora veniet paratior. Qua tu etiam inprudens utebare non numquam. Quis hoc dicit? Rationis enim perfectio est virtus;

  1. Quod idem cum vestri faciant, non satis magnam tribuunt inventoribus gratiam.
  2. Quid enim de amicitia statueris utilitatis causa expetenda vides.
  3. Sin autem ad animum, falsum est, quod negas animi ullum esse gaudium, quod non referatur ad corpus.
  4. Sed in rebus apertissimis nimium longi sumus.

Sumenda potius quam expetenda. Huic mori optimum esse propter desperationem sapientiae, illi propter spem vivere. Qui est in parvis malis. Quia, si mala sunt, is, qui erit in iis, beatus non erit. Hoc ille tuus non vult omnibusque ex rebus voluptatem quasi mercedem exigit. Partim cursu et peragratione laetantur, congregatione aliae coetum quodam modo civitatis imitantur; Ergo illi intellegunt quid Epicurus dicat, ego non intellego? Hoc est dicere: Non reprehenderem asotos, si non essent asoti.

Illud urgueam, non intellegere eum quid sibi dicendum sit, cum dolorem summum malum esse dixerit. Quamquam ab iis philosophiam et omnes ingenuas disciplinas habemus; Qui est in parvis malis. Qualis ista philosophia est, quae non interitum afferat pravitatis, sed sit contenta mediocritate vitiorum? Semovenda est igitur voluptas, non solum ut recta sequamini, sed etiam ut loqui deceat frugaliter. Sedulo, inquam, faciam. Quod equidem non reprehendo; Eiuro, inquit adridens, iniquum, hac quidem de re; Facit enim ille duo seiuncta ultima bonorum, quae ut essent vera, coniungi debuerunt;

Cenasti in vita numquam bene, cum omnia in ista Consumis squilla atque acupensere cum decimano. Immo videri fortasse. Tamen aberramus a proposito, et, ne longius, prorsus, inquam, Piso, si ista mala sunt, placet. Quo modo autem optimum, si bonum praeterea nullum est? Profectus in exilium Tubulus statim nec respondere ausus; Fortitudinis quaedam praecepta sunt ac paene leges, quae effeminari virum vetant in dolore. Quis autem honesta in familia institutus et educatus ingenue non ipsa turpitudine, etiamsi eum laesura non sit, offenditur? Quid turpius quam sapientis vitam ex insipientium sermone pendere? Equidem e Cn. Nulla profecto est, quin suam vim retineat a primo ad extremum. Videamus igitur sententias eorum, tum ad verba redeamus. Mihi, inquam, qui te id ipsum rogavi? Non enim in ipsa sapientia positum est beatum esse, sed in iis rebus, quas sapientia comparat ad voluptatem. Ergo ita: non posse honeste vivi, nisi honeste vivatur? Quid enim mihi potest esse optatius quam cum Catone, omnium virtutum auctore, de virtutibus disputare?

Leave a Reply