"អាយុគឺគ្រាន់តែជាលេខ ត្រូវរស់នៅជាមួយនឹងក្តីស្រមៃជានិច្ច"។
អាយុរបស់មនុស្សម្នាក់ៗថ្វីត្បិតតែវាគ្រាន់តែជាលេខ ប៉ុន្តែហាក់បីដូចជាជះឥទ្ធិពលយ៉ាងខ្លាំងទៅលើអាកប្បកិរិយានិងទង្វើរបស់យើង។ សង្គមដែលយើងកំពុងតែរស់នៅនាបច្ចុប្បន្នហាក់បីដូចជាកំពុងតែបែងចែកក្រុមអាយុ ព្រោះនៅពេលដែលយើងចង់ធ្វើអ្វីមួយ យើងតែងតែគិតគូរថាតើគួរធ្វើវាដែរឬទេក្នុងវ័យនេះ?
ការរស់នៅជាច្រើនឆ្នាំមកនេះ អ្នកប្រហែលជាបានឮនូវប្រយោគជាច្រើនដូចជា “ចំណាស់ហ្នឹងហើយនៅលេងដូចកូនក្មេងទៀត” “ចាស់ហើយនៅផ្អែមល្ហែមល្អូកល្អិន ធ្វើមើលតែនៅក្មេងអ៊ីចឹង!” “ចាស់ហើយមិនដឹងជាខំរៀនអីទៀតទេ” “ចំណាស់ហ្នឹងហើយទោះខំយ៉ាងម៉េចក៏មិនមានដែរ”។ល។
តើទាំងនេះពិតជាត្រឹមត្រូវមែនឬ? តើនៅពេលដែលយើងមានអាយុជាក់លាក់ណាមួយ យើងពិតជាមិនអាចធ្វើអ្វីដែលយើងចង់ធ្វើមែនឬ? នៅពេលដែលយើងមានអាយុកាន់តែច្រើន គឺជាពេលដែលយើងត្រូវបោះបង់ក្តីស្រមៃនិងអ្វីៗដែលយើងចង់ធ្វើឬ?
មនុស្សជាច្រើនប្រាកដជាស្គាល់ហាងអាហាររហ័ស (Fast food) KFC ជាមិនខាន។ ហើយមានមនុស្សមិនតិចទេដែលធ្លាប់បានញ៉ាំមាន់បំពងនៅទីនោះ។ តើអ្នកធ្លាប់ដែលបានស្តាប់នូវប្រវត្តិរបស់ហាងនេះដែរទេ? តើអ្នកណាជាអ្នកបង្កើតហាងនេះ? ប្រហែលជាមានមនុស្សតិចណាស់ដែលបានដឹងនិងស្គាល់អ្នកបង្កើតរូបមន្តមាន់បំពងនៅហាងKFC។
អ្នកប្រាកដជាឃើញរូបតុក្កតាលោក Harland David Sanders ដែលជារូបសញ្ញានៃហាង KFC នៅពេលដែលអ្នកចូល ទៅពិសាអាហារនៅទីនោះ។ គាត់ជាម្ចាស់រូបមន្តមាន់បំពងដ៏ល្បីល្បាញទូទាំងពិភពលោក។ ភាពជោគជ័យរបស់គាត់មិនត្រឹមតែធ្វើឱ្យគេស្ញើចសរសើរនោះទេ តែភាពជោគជ័យនេះបានផ្តល់មេរៀនដ៏ល្អមួយដល់មនុស្សជុំវិញពិភពលោក។ ជីវិតកាលពីពេលក្មេងរបស់លោក Sanders គឺមិនមានភាពផ្អែមល្ហែមនោះទេ។ គាត់ធ្លាប់ជាមនុស្សបរាជ័យហើយត្រូវបានគេបណ្តេញចេញពីការងាររាប់សិបដង។ ក្រោយពីរៀបការហើយ មិនយូរប៉ុន្មានត្រូវបានប្រពន្ធរត់ចោលទៀតដោយសារតែនាងគិតថា គាត់ជាមនុស្សប្រុសដែលគ្មានបានការ មិនអាចចញ្ចឹមប្រពន្ធកូនបាន។
ក្នុងមជ្ឈិមមវ័យ គាត់បានបើកហាងមាន់បំពងមួយ ការរកស៊ីកាក់កបមិនបានយូរប៉ុន្មានផងត្រូវបានគេរឹបអូសយកហាង ដែលធ្វើឱ្យគាត់ក្លាយជាមនុស្សដ៏បរាជ័យម្នាក់ និងអស់លុយពីខ្លួននៅអាយុ៦៥ឆ្នាំទៅហើយ។ សម្រាប់មនុស្សភាគច្រើនជំនួបបរាជ័យផ្ទួនៗនៅពេលដែលខ្លួនមានអាយុ៦៥ឆ្នាំ ប្រាដកជានឹងធ្វើឱ្យពួកគេបោះបង់ការតស៊ូជាមិនខាន។ ប៉ុន្តែសម្រាប់ Harland David Sanders វិញ ភាពបរាជ័យនេះមិនបានធ្វើឱ្យគាត់បោះបង់នោះទេ។ ក្រោយពីបាត់បង់ហាង គាត់បានព្យាយាមទៅចរចាជាមួយហាងអាហារផ្សេងៗទៀត ដើម្បីឱ្យគេយករូបមន្តមាន់បំពងរបស់គាត់ទៅធ្វើអាជីវកម្មដោយយកភាគរយលើចំនួនការលក់នៃមាន់បំពងនោះ។ គាត់បានយកឡានរបស់គាត់ធ្វើជាផ្ទះសម្បែងដោយធ្វើដំណើរពីហាង មួយទៅហាងមួយទៀតប្រកបដោយក្តីសង្ឃឹម។ ប៉ុន្តែគាត់ត្រូវបានម្ចាស់ហាងផ្សេងៗបដិសេធ និងពេលខ្លះត្រូវបានគេសើចចំអកឱ្យទៀតផង។ គាត់ទទួលភាពបរាជ័យក្នុងការចរចាចំនួន១០០៩ដងឯណោះ តែសំណាងល្អចុងក្រោយគាត់បានបញ្ចុះបញ្ចូលម្ចាស់ហាងមួយឱ្យទទួលយករូបមន្តមាន់បំពងរបស់គាត់ទៅធ្វើអាជីវកម្ម។ ទម្រាំតែគាត់ទទួលបានជោគជ័យនិងក្លាយជាសេដ្ឋី គាត់មានអាយុប្រហែល ៧០ឆ្នាំទៅហើយ។ ប៉ុន្តែសកម្មភាពរបស់គាត់បានបង្រៀនយើងថា ទោះបីជាមានអាយុច្រើនយ៉ាងណាក៏ដោយ ឱ្យតែមានក្តីស្រមៃនិងភាពជឿជាក់លើខ្លួនឯង អ្នកនឹងទទួលបានជោគជ័យ។
លោកយាយ រ៉ូស (Rose) ដែលមានអាយុ៨៧ឆ្នាំទៅហើយដោយសារតែគាត់មានក្តីស្រមៃមួយថា នឹងសិក្សាឱ្យបានចប់ថ្នាក់ បរិញ្ញាបត្រ គាត់បានត្រឡប់មកសិក្សានៅមហាវិទ្យាល័យវិញដើម្បីបំពេញបំណងរបស់គាត់។ មានមនុស្សមិនតិចទេដែលបោះបង់ក្តីស្រមៃរបស់ខ្លួនដោយសារតែបញ្ហាអាយុច្រើននេះ ប៉ុន្តែចំពោះរ៉ូសវិញ គាត់មិនបោះបង់គោលដៅរបស់គាត់ជាដាច់ខាត។ ថ្វីត្បិតតែគាត់មានអាយុ៨៧ហើយក៏ដោយ គាត់នៅតែអាចចុះចំណោមជាមួយមិត្តរួមថ្នាក់ដែលសុទ្ធសឹងតែជាក្មេងៗ បើគិតពីឋានៈវិញគឺជាចៅទៅហើយ។ ប៉ុន្តែលោកយាយរ៉ូសមានមិត្តភក្តិជាច្រើននិងថែមទាំងមានប្រជាប្រិយភាពទៀតផង។ នៅឱកាសមួយ គាត់ត្រូវបានអញ្ជើញឱ្យឡើងថ្លែងសន្ទរកថាពីសំណាក់មិត្តរួមថ្នាក់។ សម្ដីរបស់គាត់ដែលបានលើកឡើងគឺមានតម្លៃខ្លាំងណាស់និងពោរពេញទៅដោយពាក្យទូន្មាន។ គាត់បាននិយាយថា “យើងមិនឈប់លេងដោយសារតែយើងចាស់នោះទេ តែយើងនឹងកាន់តែចាស់ ពីព្រោះតែយើងឈប់លេង។ អាថ៌កំបាំងតែមួយគត់ដើម្បីភាពក្មេងវ័យនោះគឺ ភាពសប្បាយរីករាយនិងភាពទទួលជោគជ័យ។ អ្នកទាំងអស់គ្នាត្រូវតែសើចនិងស្វែងរកស្នាមញញឹមជារៀងរាល់ថ្ងៃ។ អ្នកទាំងអស់គ្នាត្រូវតែមានក្តីស្រមៃ។ នៅពេលដែលអ្នកបាត់បង់ក្តីស្រមៃ អ្នកនឹងស្លាប់។ កំណើនអាយុនិងភាពដឹងក្តីគឺមានភាពខុសគ្នាឆ្ងាយណាស់។ ប្រសិន បើអ្នកមានអាយុ១៩ឆ្នាំ ហើយអ្នកទម្រេតនៅលើគ្រែពេញមួយឆ្នាំដោយមិនធ្វើអ្វីដែលមានប្រយោជន៍ អ្នកនឹងកើនអាយុ១ឆ្នាំគឺ២០ឆ្នាំ។ ប្រសិនបើខ្ញុំមានអាយុ៨៧ ហើយទម្រេតតែនៅលើគ្រែពេញមួយឆ្នាំដោយមិនធ្វើអ្វីសោះ ខ្ញុំនឹងមានអាយុ៨៨ឆ្នាំជាមិនខាន។
មនុស្សគ្រប់គ្នាចៀសមិនផុតពីភាពកាន់តែចាស់និងអាយុកាន់តែច្រើន ហើយវាមិនត្រូវការភាពឆ្លាតវៃ ឬក៏សមត្ថភាពពិសេសក្នុងការសម្រេចវានោះទេ។ ប៉ុន្តែអ្វីដែលសំខាន់នោះគឺភាពដឹងក្តី ចេះគិតគូរ ដោយការស្វះស្វែងរកឱកាសសម្រាប់ធ្វើការផ្លាស់ប្តូរដើម្បីឱ្យអ្វីៗមានភាពកាន់តែប្រសើរ។ មិនត្រូវមានភាពស្តាយក្រោយនោះទេ។ មនុស្សចាស់មិនសូវស្តាយក្រោយចំពោះអ្វីដែលពួកយើងធ្វើនោះទេ ប៉ុន្តែពួកយើងស្តាយក្រោយចំពោះអ្វីដែលយើងមិនបានធ្វើ។ មនុស្សទាំងឡាយណាដែលមានភាពភ័យខ្លាចនៃសេចក្តីស្លាប់គឺជាមនុស្សដែលពោរពេញទៅដោយភាពស្តាយក្រោយ។
ជារួម ការសិក្សាពីរឿងរ៉ាវរបស់ជីវិតមនុស្ស សត្វ ធម្មជាតិ ជុំវិញខ្លួនយើង ជាគន្លឹះមួយអាចធ្វើឱ្យយើងក្លាយជាមនុស្សដែលមាន ភាពចាស់ទុំ ក៏ជាគន្លឹះសំខាន់សម្រាប់អភិវឌ្ឍប្រាជ្ញាស្មារតីចិត្តគំនិតរបស់យើងផងដែរ។
ទំព័រ 99
ទំហំខ្នាត H= 20.5cm , W= 14.5cm
